அவ்வளவே

சிறை சிக்கியவனின் முகத்தில் சிறுநீர் கழிப்பதுபோல 
இயலாமையைச் சீண்டி விளையாடுகிறது இப்பெருவாழ்வு

நெஞ்சுக்கூட்டில் முட்டி அழும் இதயத்தின் குரல்
தலைமயிர் சிரைக்கப்பட்ட பெண்ணின்
கூக்குரலாய் ஒலிக்கிறது

இரவே
என் சதை கிழிந்து உதிரம் கொட்டும் வரை
உன் சாட்டை சுழற்று
பின் ஓய்ந்து உறங்கிப்போ

*******

காலங்களைக் கடந்து வருபவன்

பருவங்களை மலர்த்துபவன் 

காலங்களைக் கடந்து வருகிறான் 

வேர் அறியா நிலம்ஒன்றில் 

வெடித்து நிற்கிறது 

படகு 

பாசி படர்ந்த அவன் பாதங்களில் 

தலைப்பிரட்டையின் துள்ளலுடன் 

முயங்கத்தொடங்குகிறேன் 

அவன் புன்னகையின்

சாரலில் 

அசைந்து நெகிழ்கிறது படகு 

குமிழிகளென உருளும் கூழாங்கற்களில் 

ஆணிவேரின் பச்சைவாசனை 

நீர்ச்சுழிகளை ஸ்தம்பிக்கச்செய்யும்

அவன் 

மேல் நோக்கிச் செலுத்துகிறான்

நதிகளை

உருகத்தொடங்கும் 

பனிமலையின் உச்சியில் 

செங்கரும்புக்கொடியினை 

நாட்டிச்செல்பவன்

காலங்களைக் கடந்து வருகிறான் 

 

*****

செ.சுஜாதா.

நன்றி :உயிர் எழுத்து இதழ்.

சூட்சுமத்தின் ஸ்பரிசம்

இன்றும் 

அதே தனிமை 

மேல்மாடிக்கண்ணாடி வழியே 

இறங்கும் 

வெயில் 

இவ்வீட்டை இன்னும் 

பெரிது படுத்திக் காட்டுகிறது 

புத்தக அலமாரியில் 

எட்டுக்கால்பூச்சி 

அசைவற்று.

துருவப்பிரதேசத்தின் குளிர் 

மயிர்க்கால்களை 

துளையிடத்தொடங்குகிறது 

புகுந்து கொள்கிறேன் 

வழக்கமாக அணியும் கருப்பு கோட் தான் 

கொஞ்சம் ஆசுவாசமாக இருக்கிறது 

அதன் நிறம் 

***

செ.சுஜாதா.

நன்றி: சொல்வனம்.காம்  [100 வது இதழ்]